مقدمه
این روزها در خبرهای مختلف از پروژه‌ای به نام اوترنت (Outernet) بسیار یاد می‌شود. در این پروژه صدها ماهوارهی مینیاتوری در پایینترین لایهی فضای اطراف زمین به نام لئو (LEO)  قرار خواهند گرفت. در حال حاضر بسیاری از مردم جهان برای استفاده از اینترنت مجبور به پرداخت هزینه هستند ولی قرار است این پروژه، اینترنت را به‌صورت رایگان در اختیار همگان قرار دهد. شرکت «MDIF» یا «Media Development Investment Fund» در فوریه‌ی 2014 اعلام کرد، قصد دارد عصر پردازشهای آنلاین را با فراهم کردن اینترنت رایگان برای همه به واقعیت تبدیل کنند. در نمایشگاه جهانی تلفن‌های هوشمند سال 2015 نیز در مورد این فناوری توضیحاتی داده شد.
یکی از اهداف اوترنت ارسال رایگان و در دسترس قرار دادن دانش‌نامه‌هایی مانند ویکی‌پدیا در اختیار همه‌ی مردم بدون محدودیت است. همچنین اطلاعاتی مانند حوادث غیرمترقبه و آب‌وهوا مرتب در آن به‌روزرسانی می‌شود.

موضع شرکت‌های مخابراتی
درصورتی‌که این پروژه به مراحل نهایی خود رسیده و تکمیل شود ضرر بسیار زیادی به شرکتهای مخابراتی وارد خواهد شد. به همین علت آنها اعلام کردهاند که ما تمام تلاش خود را برای متوقف کردن پیشرفت این پروژه خواهیم کرد.

برنامه‌ی شرکت MDIF
شرکت MDIF، یک شرکت توسعه‌ی رسانه‌ی غیرانتفاعی آمریکایی است. این شرکت صندوق سرمایه‌گذاری برای توسعه رسانه‌ها بر روی پروژه‌هایی که ارزش بالایی داشته باشد و بتواند دسترسی به یک فناوری را برای مردم راحت‌تر و یا رایگان کند سرمایه‌گذاری می‌کند. در حال حاضر این شرکت در 28 کشور دنیا نمایندگی دارد.
این شرکت تصمیم دارد تا با نام «Outernet» در سال 2015، صدها ماهوارهی مینیاتوری را به لایهی لئو بفرستد. همچنین مقامات این شرکت گفتند که پروژهی آن‌ها می‌تواند به کشورهایی مانند چین و کرهی شمالی که دسترسی محدودی به اینترنت دارند یا دسترسی ندارند اینترنت رایگان ارائه بدهد.
به کمک این ماهوارهها و ارسال امواج رادیویی گسترده توسط آنها این شرکت خواهد توانست تا به بیشتر مردم اینترنت رایگان ارائه دهد. برای شروع استفاده از اوترنت، محدودیت استفادهی 200 مگابایت در روز در نظر گرفته شده است که به‌مرورزمان افزایش خواهد یافت و به 100 گیگابایت در روز خواهد رسید.

سید کریم (Syed karim)، مدیر بخش نوآوریهای MDIF، گفته است: «این شرکت برای انجام این پروژه بودجه‌ای 12 میلیارد دلاری در نظر گرفته است؛ اما این میزان سرمایه در اختیار ندارد. ما امیدوار هستیم که برای تکمیل این پروژه ده‌ها میلیون دلار کمک‌هزینه‌ی مالی دریافت کنیم.»
شرکت MDIF اعلام کرده است با وجود رایگان بودن اوترنت، برای تأمین هزینه‌های این پروژه تبلیغات قبول می‌کند. تبلیغات به این صورت است که بعد از راه‌اندازی اوترنت یا بخشی از آن، اگر شرکتی بخواهد در منطقه‌ای خاص تبلیغات انجام دهد بر اساس مدت‌زمان تبلیغ و تعداد ماهواره‌های درگیر کننده هزینه پرداخت می‌کند. این موضوع می‌تواند مشکلات زیادی را برای کشورهای درحال‌توسعه یا هر کشور دیگری ایجاد کند. سازمان‌هایی مانند NSA و CIA می‌توانند به این شرکت پیغام‌هایی را برای انتشار در مناطقی خاص بدهند تا در آن مناطق آشوب ایجاد کنند و تفکرات مردم منطقه را تحت تأثیر تبلیغت خود قرار بدهند. امنیت کشور موردنظر خود را به خطر می‌اندازند.
بر اساس آمار ارائه‌شده توسط این شرکت، تنها 40% از مردم دنیا می‌توانند از زیرساخت‌های اینترنتی استفاده‌ کنند. دلیل این موضوع گسترش یافتن فناوری اینترنت وای‌فای است. به علت وجود این فناوری بسیاری از کشورها دیگر تمایلی به بهبود زیرساخت‌های ارائهی اینترنت خود ندارند.

ماهواره‌ی کیوب‌ست چیست؟
کیوب‌سَت (Cubesat) ماهواره‌ای مکعبی شکل در اندازه‌ی 10*10*10 سانتیمتر و با وزنی معادل 1 کیلوگرم است. در برخی از گزارش‌ها آمده است که هرکدام از این ماهوارهها محیطی به وسعت 500 کیلومتر را پوشش خواهند داد. هزینه‌ی ساخت هرکدام 50 هزار دلار و ارسال هر یک از این ماهواره‌ها به فضا و لایهی لئو 100 هزار دلار تعیین شده است. ارسال این ماهواره‌ها به فضا از سال 1999 شروع شد و تا این لحظه صدها ماهواره از این نوع به فضا پرتاب شده است. ولی هرکدام از این ماهواره‌ها تنها 40 روز می‌توانند در مدار خود باقی بمانند و در این مدت 300 کیلومتر را طی خواهند کرد. بعد از طی کردن این فاصله کیوب‌ست به زمین سقوط می‌کند. این ماهواره قبل از استفاده در پروژه‌ی اوترنت، تنها به‌عنوان یک وسیله‌ی آموزشی که خرید آن برای همه آزاد بود، شناخته می‌شد. به علت این‌که این ماهواره یک وسیله متن‌باز از نظر سخت‌افزاری است، در کارهای مختلفی مانند عکس‌برداری و نقشه‌برداری فضایی، ارتباطات، هواشناسی، زیست و آزمایش فناوری‌های جدید استفاده می‌شود.
 

نحوه‌ی کارکرد اوترنت
ماهوارههای کیوب‌ست اطلاعات را از ایستگاههای زمینی دریافت کرده و آنها را به سراسر زمین ارسال میکنند. این ارتباط تا مدتی یک‌طرفه بوده و درصورتی‌که شرکت MDIF بتواند هزینه‌های آن را تأمین کند دوطرفه می‌شود و کاربرها نیز می‌توانند اطلاعات خود را با یکدیگر به اشتراک بگذارند. منظور از ارتباط یک‌طرفه این است که شما نمی‌توانید ایمیل بفرستید، فایل به اشتراک بگذارید و کارهای مشابه انجام دهید و تنها می‌توانید اطلاعات را از طریق ماهوارههای کیوب‌ست دریافت کنید.

فناوری اوترنت بر اساس پروتکل «UPD» کار میکند. این پروتکل در سال 1980 اختراع شد و مدلی از انتقال اطلاعات است. در این روش اطلاعات فرستاده میشود؛ اما ممکن است در طرف گیرنده کسی برای دریافت آن حضور نداشته باشد. کاربرد این پروتکل را در شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی میتوانید مشاهده کنید که بدون توجه به اینکه گیرنده در چه مکانی قرار دارد امواج خود را به‌طور گسترده در تمام جهتها ارسال میکنند.
این روش بسیار شبیه به دریافت سیگنالهای تلویزیونی برای کانالهای مختلف است. اوترنت نیز از ایستگاه‌های زمینی اینترنت را دریافت کرده و آن را در سراسر زمین ارسال می‌کند تا کاربران بتوانند از آن استفاده کنند.
به‌علاوه این شرکت از سازمان ناسا درخواست کرده است که پروژهی اوترنت آن‌ها را به ایستگاه بین‌المللی فضایی ببرد تا آن‌ها بتوانند به ارائه‌ی اینترنت رایگان بپردازند.

فناوری و پروژه‌ی دیگری در اختیار کیوب‌ست
سازمان هوا و فضای انگلیس (UK Space Agency) در زمان تکمیل پروژه‌ی آسترو پی (Astro Pi) متوجه ایده‌ی اوترنت شد. آسترو پی پروژه‌ای برای تکمیل ماهواره‌های کیوب‌ست بود که سازمان‌هایی مانند هوا و فضای انگلیس، دفاع و فضای ایرباس (Airbus Defense And Space) که سازمان هوافضا و صنایع جنگ‌افزاری اروپا است و بخش تحقیقات فضایی و ماهواره‌ی دانشگاه سوری (Surrey) انگلستان بر روی آن کار می‌کردند. در این پروژه ماژول‌هایی برای آزمایش و تقویت کاری ماهواره‌ی کیوب‌ست به آن اضافه شده بود. سازمان فضایی انگلستان برای تولید این ماهواره‌ها با شرکت کلاید اسپیس (Clyde Space) در اسکاتلند همکاری می‌کرد.
همچنین شرکت آرکس پکس (Arx Pax) با ناسا قراردادی امضا کرده است تا در ساخت فناوری «tractor beam» به آن‌ها کمک کند. فناوری مذکور نوعی فناوری است که در فیلم «پیشتازان فضا» برای بلند کردن فضاپیماها و حرکت دادن آن‌ها استفاده می‌شد.
آخرین اختراع شرکت آرکس پکس که شهرت زیادی برای او به همراه داشت «Hando Hoverbora» نام دارد. این اختراع یک اسکیت برد بدون چرخ است که با استفاده از نیروی مغناطیسی بر روی هوا حرکت می‌کند. فناوری استفاده‌شده در این اسکیت برد «Magnetic Field Architecture» یا «MFA» نام دارد. فناوری MFA یک میدان مغناطیسی و یک نوع گرداب مغناطیسی ایجاد می‌کند که جسم را از زمین بلند می‌کند و به جلو حرکت می‌دهد. مقامات شرکت آرکس پکس فکر می‌کند با استفاده از این فناوری می‌تواند به ناسا برای پرتاب و نگهداری آن‌ها در مدارشان در فضا کمک کند. آن‌ها امیدوارند زمان باقی ماندن ماهواره‌های کیوب‌ست در فضا را به کمک این فناوری افزایش دهند.

لنترن چیست؟
پس از اجرایی شدن این پروژه کاربران می‌توانند به‌طور رایگان از اینترنت بدون سانسور بر روی ابزارهای هوشمند خود استفاده کنند. کاربرانی که میخواهند در مصارف خانگی از اینترنت رایگان اوترنت استفاده کنند با استفاده از دیشهای خود میتوانند امواج ارسالی را دریافت کنند. در غیر این صورت نیاز به خرید دستگاهی با نام لنترن (Lantern) دارند تا به کمک آن امواج ارسالی را دریافت کنند. هزینه‌ی این دستگاه در منابع مختلف از 25 تا 200 دلار متغیر است.

شرکت‌هایی که بر روی این فناوری کار میکنند
علاوه بر MDIF شرکتهایی مانند، سامسونگ، ناسا و «SpaceX»، گوگل و فیسبوک نیز بر روی همین طرح یا طرحهایی مشابه برای ارائه‌ی اینترنت رایگان تحقیق میکنند. به‌عنوان‌مثال، شرکت سامسونگ قصد دارد تا این کار را با ارسال 5400 ماهواره که زمان پاسخگویی‌ای در حد 0.2 ثانیه دارند انجام دهد.

شرکت SpaceX
بلندپروازی ایلان ماسک (Elon Musk)، مؤسس شرکت SpaceX به موضوع اوترنت ختم نمیشود. او اعلام کرده است پس از به اتمام رساندن پروژهی شرکت خود که ارائه‌ی اینترنت در سراسر دنیا با 700 ماهواره است، قصد دارد بر روی طرحی برای ارائهی اینترنت به خارج از زمین بپردازد. او میخواهد بین 5 تا 12 سال آینده کاری انجام دهد تا افرادی که به مریخ میروند یا در کرات دیگر هستند نیز بتوانند از اینترنت رایگان استفاده کنند و همچنان به اینترنت دسترسی داشته باشند. همچنین او گفته است که آرزو دارد تا یک شهر هوشمند بر روی مریخ برای انسانها ایجاد کند.

گوگل
 پروژهی شرکت گوگل استفاده از بالن‌ها برای ارائه‌ی اینترنت رایگان است. شرکت گوگل در سال 2011 پروژهای با نام «Project Loon» برای در دسترس قرار دادن اینترنت به‌صورت بی‌سیم در اختیار کسانی در سراسر دنیا که به آن دسترسی ندارند شروع کرد. در این پروژه بالنهایی با سوخت هلیوم در ارتفاع بسیار بالا و در لایهی استراتوسفر زمین قرار میگیرند. این بالنها در ارتفاع 19 کیلومتری از سطح زمین قرار گرفته و به شعاع 40 کیلومتر اینترنت 3G به مردم ارائه میدهند. سوخت این بالنها بی‌پایان نیست و گوگل مجبور است به‌صورت دورهای در هر 100 روز آنها را جایگزین کند.
بالنهای گوگل برای آزمایش در آسمان شهرهای نیوزلند، برزیل و آمریکا قرارگرفته‌اند. مقصد بعدی گوگل برای آزمایش بالنهای خود، شهر سریلانکا است. گفته می‌شود که از ماه مارس سال 2016، گوگل 13 بالن خود را به آسمان سریلانکا خواهد فرستاد.

فیس‌بوک
محققان آزمایشگاه فیس‌بوک نیز بر روی انواع فناوری‌های جدید از قبیل پهپادهایی که در ارتفاع زیاد پرواز می‌کنند، ماهواره‌ها، فیزیک نور و راه‌های ممکن زمینی تحقیق می‌کنند تا بتوانند تمام مردم دنیا را به اینترنت متصل کنند.
محققان فیس‌بوک گفته‌اند می‌خواهند شبکه‌ی جهانی وب (world wide web) را ایجاد کنند و اولویت آن‌ها برای این کار تحقیق بر روی پهپادهایی به نام آکوئیلا (Aquila) است. این پهپادها ازنظر اندازه بسیار بزرگ هستند. طول بال آن‌ها با بوئینگ ۷۳۷ برابر اما وزن آن از یک ماشین الکتریکی کمتر است. بدنه‌ی این پهپادها از فیبر کربن ساخته‌شده و می‌توانند سیگنال‌ها را تا شعاع ۵۰ کیلومتر ارسال کنند. به‌علاوه این سیگنال‌ها می‌توانند توسط برج‌های مخابراتی کوچک و دیش‌ها دریافت شوند. بعدازاینکه این سیگنا‌ل‌ها دریافت شد به شبکه‌های وای فای یا LTE شبکه‌های G 4 فرستاده می‌شوند تا مردم از آن‌ها استفاده کنند. پهپادهای آکوئیلا به لطف سلول‌های خورشیدی که بر روی آن‌ها نصب‌شده است، می‌توانند به‌طور پیوسته تا ۹۰ روز به پرواز خود ادامه دهند. در این مدت این روزها این پهپادها ۹۰ هزار پا (معادل 27 هزار و 432 متر) مسیر را طی خواهند کرد. یکی از دانشمندان دانشکده‌ی «MIT» در پیامی در فیس‌بوک نوشته است: «این پهپادها به خاطر استفاده از نیروی گرانش زمین انرژی کمتری مصرف خواهند کرد.» همچنین وی در مورد فنّاوری به‌کاررفته در این پهپادها می‌گوید: «هنوز راه زیادی تا به حقیقت پیوستن این فنّاوری داریم، اما من مطمئنم گروهی بر روی این پروژه فعالیت می‌کنند و ما می‌توانیم پروژه‌ی فیس‌بوک مبنی بر ارتباطات جهانی را به سرانجام برسانیم.»
این پهپادها می‌توانند به‌وسیله‌ی لیزر با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. محققان فیس‌بوک توانسته‌اند در این فناوری به‌سرعت انتقال ۱۰ گیگابیت در ثانیه دست پیدا کنند؛ یعنی ۱۰ برابر سریع‌تر استانداردهای فعلی.

ایرباس
شرکت ایرباس در حال آماده‌سازی 900 ماهوارهی مینیاتوری برای شرکت وانوب (OneWeb) است. (شرکت وانوب در زمینهی ساخت ماهوارههای مینیاتوری برای ارائه‌ی اینترنت با سرعت بالا و تأخیر کم فعالیت میکند.) وان‌وب میخواهد به کمک این ماهوارهها به میلیاردها نفر در سراسر دنیا اینترنت رایگان ارائه بدهد. این ماهوارهها وزنی کمتر از 150 کیلوگرم دارند. 700 عدد از این ماهوارهها در سال 2018 به فضا پرتاب خواهند شد و 200 عدد دیگر به‌عنوان ذخیره بر روی زمین باقی میمانند. سرمایهگذاران این پروژه شرکتهای بازرگانی گروه ویرجین (Virgin Group) و کوالکام هستند. گِرِگ وِیلر (Greg Wyler)، مؤسس وان‌وب، گفت: «تکمیل این پروژه هزینهای بین 1.5 تا 2 میلیارد دلار نیاز خواهد داشت.»
سازمان هوافضا و صنایع جنگ‌افزاری ایرباس اروپا، 10 ماهواره‌ی اول را در تولوس فرانسه خواهد ساخت و پس از آن، ساخت ماهوارهها در مکان نامشخصی در آمریکا صورت خواهد گرفت. وان‌وب اعلام کرده است که سرعت انتقال اطلاعات ماهواره‌های این شرکت، 10 ترابیت است.
از شرکتهای دیگری که برای بستن قرارداد با وان‌وب با هم رقابت داشتند میتوان به «Thales Alenia Space»، «Space System/Loral»، «Lockheed Martin Corp Space System» و «OHB of Germany» اشاره کرد.
تعدادی از ماهوارههای ساخته شده‌ی ایرباس را شرکت ویرجین گلکتیک «Virgin Galactic» که در زمنیه ی ارسال ماهوارههای کوچک و کم‌هزینه و فضاپیماهای مسافرتی فعالیت میکند، به فضا ارسال خواهد کرد.

مناطق تحت پوشش اوترنت

 
اکتبر 2012

فوریه 2015

اوترنت تا این لحظه در بخشهایی از آمریکا، اروپا و آسیا ارائه شده است. در تصاویر بالا مناطقی که تحت پوشش اوترنت قرار دارند دیده میشود. این مناطق به‌طور تقریبی شامل 1.5 میلیارد نفر میشود.
همچنین در تصویر زیر تراکم مناطقی که به اوترنت دسترسی دارند تا اگوست 2014 مشخص شده است. در این نقشه مشخص شده است که کاربر با توجه به محل زندگی خود به چه ماهواره‌ای و با چه قطری نیاز دارد تا بتواند امواج لازم را دریافت کند. اندازه‌ی این ماهواره در کمترین حالت 20 و در بیشترین حالت 100 اینچ باید باشد.

شرکت‌هایی که بر روی پروژه‌ی اوترنت کار می‌کنند اعلام کرده‌اند که تا دو ماه آینده و در سپتامبر و اکتبر (مهرماه) به بیش از 5 میلیارد نفر در سراسر دنیا اینترنت رایگان ارائه می‌دهند.

موضع شرکت‌های مخابراتی
در صورتی که این پروژه به مراحل نهایی خود رسیده و تکمیل شود ضرر بسیار زیادی به شرکتهای مخابراتی وارد خواهد شد. به همین علت تقریباً بیشتر شرکتهای مخابراتی اعلام کردهاند که ما تمام تلاش خود را برای متوقف کردن پیشرفت این پروژه خواهیم کرد.

منتقدین و مشکلات اینترنت ماهواره‌ای جهانی
برای ارائه‌ی اینترنت به مردم کمبود طرح احساس نمی‌شود. پروژههایی مانند ماهوارههای سطح پایین، بالن‌ها، پهپادها نمونه‌هایی از طرح‌ ارائه‌ی اینترنت رایگان به مردم دنیا هستند. برخی از تحلیلگران نسبت به تعدادی از این طرح‌ها انتقاد دارند. این تحلیلگران می‌گویند حتی با وجود اینکه میلیاردرهای معرفی کننده‌ی این طرح مانند ایلان ماسک و مارک زاکربرگ می‌خواهند زیرساخت‌های اینترنتی فراهم کنند، این طرح‌ها هزینه‌ی زیادی برای کشورهای جهان سوم و درحال‌توسعه خواهد داشت. آن‌ها می‌خواهند به‌عنوان یک سرمایه‌گذار خارجی به مردم کشورهای درحال‌توسعه برای ایجاد زیرساخت‌های لازم کمک کنند. آن‌ها این کار را از طریق روش‌های ابتدایی مانند لوله‌گذاری و برج‌های سلولی انجام می‌دهند.
ساخت زیرساخت‌ها به‌صورت کابل‌کشی هزینه‌ی زیادی را نیاز دارد. شرکت سیکام (Seacom) مبلغ 650 و مین‌وان (MainOne) مبلغ 240 میلیون دلار هزینه کرده‌اند. این در حالی است که هزینه‌های جانبی آن در نظر گرفته نشده است. همین موضوع باعث شد تا عده‌ای ایده‌ی ارسال ماهواره را مطرح و بررسی کنند آیا این طرح مقرون‌به‌صرفه است یا خیر.
شرکت‌هایی مانند OneWeb و SpaceX می‌خواهند با ارسال ماهواره به لایه‌ی لئو، اینترنت پرسرعت را با تأخیر کم فراهم کنند. ماهواره‌های این مدار نمی‌توانند مناطق زیادی را تحت پوشش خود قرار دهند. این موضوع باعث می‌شود تا این شرکت‌ها مجبور به سرمایه‌گذاری بیشتری باشند. این هزینه برای OneWeb، 2 میلیارد دلار و برای SpaceX، 10 میلیارد دلار تخمین زده شده است.
رابرت روسک (Robert Rusch)، تحلیلگر صنعت ارتباطات ماهواره‌ای، هشدار داده است: «شرکت‌هایی که بر روی اینترنت رایگان و به‌طور مثال اوترنرت کار می‌کنند هزینه‌های ساخت و ارسال ماهواره را جدی نگرفته‌اند. همچنین ایستگاه‌های زمینی زیادی برای به‌کارگیری این ماهواره‌ها نیاز است؛ اما شرکت‌ها به این مشکلات و طرح‌ها تنها به چشم تجارت نگاه می‌کنند و نمی‌خواهند واقع‌بین باشند.»
یکی از مثال‌های معروف این موضوع شرکت شخصی بیل گیتس به نام تلدسیک (Teledesic) است. این شرکت قصد داشت تا در سال 2002 با ارسال ماهواره‌های گلوبستر (Globester) و ایریدیم (Iridium) که مخصوص لایه‌ی لئو هستند، نوعی خدمات تلفن همراه را ایجاد کنند؛ اما به علت در نظر نگرفتن هزینه‌ها و میزان بازگشت آن ورشکسته شد.
این تحلیلگران معتقد هستند اگر شرکتهایی مانند SpaceX و OneWeb می‌خواهند موفق شوند، باید از اشتباهات گذشته‌ی دیگر شرکت‌ها درس بگیرند و از تجربیات آن‌ها استفاده کنند.
موضوع دیگری که مطرح می‌شود سرعت ارائه خدمات اینترنت ماهواره‌ای است. شرکت OneWeb اعلام کرده است که ماهواره‌های این شرکت توانایی ارائه‌ی خدمات با ظرفیت 10 ترابیت بر ثانیه را دارد. این در حالی است که شرکتی مانند سیکام به تنهایی می‌تواند سرعت 4 ترابیت را از راه زمینی ارائه بدهد.
ازآنجایی‌که این اینترنت، ماهواره‌ای است، شرکت‌ها دیگر نیازی به پرداخت هزینه برای دریافت مجوز کابل‌ها را ندارند. این اینترنت بدون سانسور است و مشکل بعدی همین‌جا به وجود می‌آید. روسک می‌گوید: «بر اساس قوانین بین‌المللی ارائه‌ی خدمات اینترنت به یک کشور بدون اجازه‌ی آن کشور جرم محسوب می‌شود از طرفی هر کشور محدودیت‌های دسترسی خود به وب‌گاه‌های مختلف را دارد؛ اما این طرح بدون سانسور است.»
به علت مشکلات بیان‌شده در بالا، شرکت‌های ارائه‌دهنده‌ی اینترنت ماهواره‌ای ممکن است در کشورهای درحال‌توسعه هزینه‌ی بیشتری برای فروش دستگاه‌های لازم مانند لنترن، دریافت کنند.
همچنین هزینه‌های اینترنت کابلی و زمینی قابل پیش‌بینی است و سرعت پیشرفت سریع‌تری دارد؛ اما نمی‌توان هزینه‌های اینترنت ماهواره‌ای و سرعت پیشرفت آن را پیش‌بینی کرد. بر همین اساس منتقدان، پروژه‌ی اینترنت بالنی گوگل را یکی از منطقی‌ترین روش‌های ممکن برای ارائه‌ی اینترنت می‌دانند.
تحلیلگران اعتقاد دارند ارائه‌ی اینترنت ماهواره‌ای به تمام جهان کاری اشتباه است. شرکت‌هایی که این کار را انجام می‌دهند بهتر است تمرکز خود را برای ارائه‌ی اینترنت به کشورها و جزایر دورافتاده‌ای بگذارند که امکان ارائه‌ی اینترنت از راه زمین به آن‌ها وجود ندارد. به‌علاوه، به علت افزایش اجسام دور زمین و تعداد زیاد ماهواره‌هایی که ارسال می‌شود، ممکن است در پرتاب ماهواره‌ها و فضاپیماهای خودشان یا دیگر کشورها اختلال ایجاد شود. همچنین بعد از اینکه این ماهواره‌ها از مدار خارج شدند، ممکن است به جو زمین وارد ‌شوند و تعدادی از آن‌ها به‌طور کامل از بین نرفته و به سطح زمین برخورد کنند. از طرفی اگر مشکلی تصادفی در فضا رخ بدهد پدیده‌ی کِسلر اتفاق می‌افتد؛ یعنی انفجارهای زنجیروار رخ می‌دهد که باعث افزایش چند برابری زباله‌های فضایی می‌شود.

در پایان این مقاله فهرستی را از شرکت‌ها و مراکز مختلف تحقیقاتی و تعداد ماهواره‌ها برای این پروژه ذکر می‌کنیم:

تعداد احتمالی ماهواره‌های ارسالی برای پروژه‌ی اوترنت:
شرکت Space X: 700 ماهواره (پیش¬بینی برای 4000 ماهواره)
سامسونگ: 5400 ماهواره
ایرباس: 900 ماهواره
شرکت MDIF: 100 ها ماهواره (تعداد اصلی اعلام نشده است)

سرمایه‌گذاران پروژه‌ی اوترنت:
شرکتMDIF، گوگل، فیدلیتی (Fidelity)، شرکت بازرگانی گروه ویرجین (Virgin Group)، کوالکام

شرکت‌های پرتاب‌کننده ماهواره برای پروژه‌ی اوترنت:
ناسا، «Thales Alenia Space»، «Space System/Loral»، «Lockheed Martin Corp Space System»، «OHB of Germany»، «Virgin Galactic»، One Web

محققین کیوب ست
دانشگاه پلی‌تکنیک کالیفرنیا، دانشگاه استنفورد، سازمان هوا و فضایی انگلیس (UK Space Agency)، رزبری پای (Raspberry pie)، ایرباس دیفنس اند اسپس (Airbus Defense And Space)، دانشگاه سوری (Surrey)، شرکت کلاید اسپیس (Clyde Space)، شرکت آرکس پکس (Arx Pax)

تولیدکنندگان ماهواره برای پروژه‌ی اوترنت:
به طور کلی شرکت‌های زیر برای تحقق این پروژه فعالیت می‌کنند:
شرکت¬های MDIF، ناسا، دانشگاه پلیتکنیک کالیفرنیا، دانشگاه استفورد، سازمان هوا و فضایی انگلیس (UK Space Agency)، رزبری پای (Raspberry pie)، ایرباس دیفنس اند اسپس (Airbus Defense And Space)، دانشگاه سوری (Surrey)، شرکت کلاید اسپیس (Clyde Space)، شرکت آرکس پکس (Arx Pax)، سامسونگ، ناسا، SpaceX، گوگل، فیسبوک، ایرباس، One Web، فیدلیتی (Fidelity)، شرکت بازرگانی گروه ویرجین (Virgin Group)، کوالکام، «Thales Alenia Space»، «Space System/Loral»، «Lockheed Martin Corp Space System»، «OHB of Germany»، «Virgin Galactic»